Republika Indonezji
Republika Indonezji
flaga godło
Motto : Bhinneka tunggal ika ( „Jedność w różnorodności”)
oficjalny język	indonezyjski
stolica	Djakarta
forma rządu i rządu	republika prezydencka 1
Głowa państwa , jednocześnie szef rządu	Prezydent Joko Widodo
Powierzchnia	1 904 569 ( 14 ) km²
populacja	273,5 mln ( 4 miejsce ) (2020; szacunki) [1]
gęstość zaludnienia	148 mieszkańców na km²
rozwój populacji	+ 1,1% (szacunek na 2020 rok) [2]
produkt krajowy brutto całkowita (nominalna) Razem ( PPP ) PKB/pop. (nie m.) PKB/pop. (PPP)	2021 [3] 1,2 biliona dolarów ( 16 miejsce ) 3,6 biliona dolarów ( 7 miejsce ) 4357 $ ( 116. ) 13 099 $ ( 103. )
Wskaźnik Rozwoju Społecznego	0,718 ( 107 ) (2019) [4]
waluta	rupia (IDR)
niezależność	17 sierpnia 1945 27 grudnia 1949 (uznany przez Holandię )
hymn narodowy	Indonezja Raya
strefa czasowa	UTC+7 do UTC+9
Tablica rejestracyjna	RI
ISO 3166	ID , IDN, 360
Internet TLD	.ID
numer kierunkowy telefonu	+62
1Stan Yogyakarta jest monarchią.

Djakarta Medan pekanbaru Palembang Surabaja Makasar Denpasar Ambona Kupang Banjarmasin Dżajapura Piramida Carstensza MALEZJA MALEZJA Borneo Sumatra Nowa Gwinea Jawa Sulawesi OCEAN INDYJSKI PACYFIK MORZE JAVA BANDA MORZE CELEBES- ZOBACZ

Indonezja ( Indonezja indonezyjska ) jest krajem wyspiarskim w Azji Południowo-Wschodniej . Z ponad 274 milionami mieszkańców ^[1] , Indonezja jest czwartym najbardziej zaludnionym krajem na świecie i największym wyspiarskim krajem na świecie . Indonezja to także kraj o największej liczbie muzułmanów na świecie.

Indonezja leży głównie na kontynencie azjatyckim , ale jej część na Nowej Gwinei znajduje się na kontynencie australijskim . Indonezja graniczy z Malezją na wyspie Borneo , Papuą Nową Gwineą na wyspie Nowa Gwinea i Timorem Wschodnim na wyspie Timor .

Kraj obejmuje łącznie 17 508 wysp, z głównymi wyspami Sumatra , Jawa , Borneo ( indonezyjski Kalimantan ), Sulawesi i Nowa Gwinea . Ponad połowa ludności Indonezji mieszka na wyspie Jawa. To także stolica Indonezji Dżakarta z około dziesięcioma milionami mieszkańców. Ze względu na podnoszący się poziom mórz na wyspie Borneo planowana jest nowa stolica o nazwie Nusantara .

Deklaracja niepodległości miała miejsce 17 sierpnia 1945 r., 27 grudnia 1949 r. została uznana przez Holandię po wojnie secesyjnej .

geografia

Lokalizacja

Równikowy łańcuch wysp jest największym krajem w Azji Południowo-Wschodniej pod względem powierzchni i liczby ludności , największym krajem wyspiarskim na świecie i, z około 270 milionami mieszkańców, czwartym najbardziej zaludnionym krajem na świecie. Obszar lądowy Indonezji obejmuje 17 508 wysp, z czego 6044 jest zamieszkanych. Główne wyspy to Sumatra , Jawa , Borneo ( indonezyjski Kalimantan ), Sulawesi i Nowa Gwinea. Indonezja rozciąga się z północy na południe od 5° 54' 08” szerokości geograficznej północnej do 11° 08' 20” szerokości geograficznej południowej na 1882 km, w przedłużeniu z zachodu na wschód od 95° 00' 38” do 141° 01' 12” na wschód Długość ponad 5114 km.

Na północ od Indonezji znajdują się Malezja, Singapur , Filipiny i Palau , na wschód od Papui Nowej Gwinei i Timoru Wschodniego , na południe od Australii , a na zachód i południe Ocean Indyjski . Indonezja graniczy z Cieśniną Malakka w kierunku Półwyspu Malajskiego z zachodnią Malezją i Singapurem, a w kierunku Wysp Filipińskich granica przebiega przez Morze Celebes .

Archipelag indonezyjski jest poprzecinany dużą liczbą cieśnin , płytkich mórz wlotowych i basenów jeziornych . Na północy jedna z głównych dróg wodnych, Cieśnina Malakka, biegnie od Morza Andamańskiego do Cieśniny Karimata , która biegnie na północ do Morza Południowochińskiego i na południe do Morza Jawajskiego .

Centralnie położone Morze Jawajskie jest połączone z Oceanem Indyjskim na południu cieśninami, takimi jak Sunda czy Lombok . Z Morza Celebes Cieśnina Makassar wpada do wschodniego Morza Jawajskiego i Morza Flores , które graniczy z Morzem Banda z Molukami . Inne mniejsze obszary morskie leżą na południu. Nad indonezyjską częścią Nowej Gwinei leży Ocean Spokojny na północy i Morze Arafura na południu w kierunku Australii i dalej na zachód Morze Timor .

Indonezja obejmuje Wielkie (z wyjątkiem północnej części Borneo) i Małe Wyspy Sundajskie (z wyjątkiem Timoru Wschodniego ) oraz Moluki , a tym samym większość Archipelagu Malajskiego . Do Indonezji należy również Zachodnia Nowa Gwinea (dawniej Irian Jaya ). Oznacza to, że Indonezja znajduje się nie tylko w Azji , ale ma też udział w Australii .

Największym i najważniejszym miastem Indonezji jest stolica Dżakarta , która jest centrum handlowym i finansowym. Inne ważne miasta to Surabaya , Medan i Bandung .

regiony

klimat

• 

  Wykres klimatu Medan (Sumatra)

• 

  Wykres klimatu Surabaya (Java)

• 

  Wykres klimatyczny Makassar dawniej Ujung Pandang (Celebes)

Indonezja to jeden z największych obszarów lasów deszczowych na świecie. Na Borneo, Sumatrze, Jawie Zachodniej, Papui, Molukach i Sulawesi zawsze panuje wilgotny klimat tropikalny. Temperatury prawie nie zmieniają się w ciągu roku i średnio wahają się między 25°C a 27°C. Przy wilgotności względnej 95% i panującym spokoju mówi się również o wilgotności tropikalnej. Roczne opady wynoszą od 2000 mm do 4000 mm.

W pozostałej części Jawy, na Małych Wyspach Sundajskich i Wyspach Aru klimat determinuje monsun. Zapewnia niezmiennie wysokie temperatury, które mogą jednak zmieniać się od 6°C do 12°C w ciągu 24 godzin. Monsun północno-wschodni niesie ze sobą głównie suche powietrze i wywołuje porę suchą (zwaną monsunem zimowym).

W tym okresie niskich opadów drzewa zrzucają liście i przechodzą swoistą fazę uśpienia, w której rozwijają się tzw. lasy monsunowe (jasne, zielone lasy z charakterystyczną warstwą ziół). Monsun południowo-zachodni pochłania wilgoć nad ciepłym morzem i prowadzi do obfitych opadów na stałym lądzie, które mogą sięgać nawet 50 mm dziennie i często prowadzą do powodzi.

geologia

Ukształtowanie terenu współczesnej Indonezji rozwinęło się od plejstocenu , kiedy obszar dzisiejszej wyspy był jeszcze połączony z Azją kontynentalną. Archipelag powstał w okresie odwilży po pierwszej epoce lodowcowej . Kraj jest wulkaniczny i dlatego bardzo górzysty. Przedłużenie Pacyficznego Pierścienia Ognia dotyka jedynie północno-wschodniej Indonezji. Większość trzęsień ziemi i wulkanów jest spowodowana subdukcją wschodniej płyty Oceanu Indyjskiego pod szelfem Sunda. Pomimo zagrożeń trzęsieniami ziemi i tsunami oraz często czynnymi wulkanami (czerwiec 2004: Mount Bromo i Mount AwuEpidemie; od początku 2006 r. Merapi na Jawie Środkowej z groźną działalnością, która doprowadziła do powtórnego wybuchu w 2010 r.) niektóre wyspy, zwłaszcza Jawa, są gęsto zaludnione, ponieważ gleba jest bardzo żyzna i, w połączeniu z tropikalnym klimatem, umożliwia intensywne użytkowanie rolnicze. ^[5]

Flora i fauna

orangutan

Ze względu na swoje położenie geograficzne po obu stronach równika, Indonezja ma bardzo tropikalny klimat z wiatrami monsunowymi, które przynoszą suchy klimat z niewielkimi opadami deszczu od czerwca do września oraz wilgotnymi masami powietrza i dużymi opadami od grudnia do marca.

Linia Wallace'a , która opisuje biogeograficzną linię podziału między azjatycką (zachodnią) i australijską (wschodnią) florą i fauną, przebiega między Borneo i Sulawesi w północnej części archipelagu oraz między Bali i Lombok w południowej części . Linia ta została nazwana na cześć angielskiego przyrodnika Alfreda Russela Wallace'a , który podczas swoich podróży w latach 1854-1862 odkrył , że niektóre ssaki azjatyckie , takie jak słonie , tygrysy , tapiry i orangutany .występują na Borneo, Jawie i Bali (a przynajmniej w czasach historycznych), ale nie na Sulawesi, Molukach i Małych Wyspach Sundajskich.

Według informacji WWF około 75 procent wszystkich znanych gatunków koralowców i ponad 3000 gatunków ryb, żółwi, wielu delfinów i wielorybów, a także dużych rekinów i płaszczek żyje w Indonezji i tzw . , Filipiny , Papua Nowa Gwinea i Wyspy Salomona .

W lasach deszczowych rośnie również wiele rzadkich roślin, takich jak storczyki i rafflezja .

Dzięki szczególnie dużej różnorodności gatunków i różnorodności biologicznej (dwa z pięciu ośrodków o największej różnorodności biologicznej na Ziemi znajdują się na Północnym Borneo i Zachodniej Nowej Gwinei ), z wyjątkowo dużą liczbą endemicznych gatunków, rodzajów i rodzin roślin i zwierząt , a także dużych ekosystemów Indonezja jest jednym z najbardziej zróżnicowanych krajów na ziemi. Ze względu na wysoki poziom ryzyka Indonezja – z wyjątkiem Zachodniej Neuguiena – jest wymieniona jako gorący punkt bioróżnorodności .

sytuacja środowiskowa

stan wody

Wyraźnie widoczne z samolotu, a nawet ze zdjęć satelitarnych, jest niszcząca rzeka o powierzchni 250 km² przez odpady kopalniane w kopalni Grasberg w zachodniej Nowej Gwinei przez notowaną na giełdzie amerykańską firmę Freeport-McMoRan . Metoda unieszkodliwiania rzecznego (ang. riverine utylizacja w języku angielskim ) jest zabroniona w Stanach Zjednoczonych i innych uprzemysłowionych krajach górniczych ze względu na ich długotrwałe szkody w środowisku. Indonezja również uchwaliła taki zakaz w 2001 roku. Dzięki dobrym relacjom z indonezyjskim rządem Freeport-McMoRan podlega klauzulom nieopublikowanej umowy koncesyjnej, która nie zawiera żadnych wymogów środowiskowych. Oprócz nadkładu głównym problemem środowiskowym są kwaśne wody kopalniane , podobnie jak sąsiedniaZagrożony Park Narodowy Lorentz .

Zjawisko bielenia koralowców występuje na wybrzeżu Sulawesi . Podejmowane są próby przeciwdziałania zniszczeniom powodowanym przez sztuczne rafy koralowe . Konstrukcje stalowe są poddawane działaniu słabego prądu stałego, co powoduje narastanie minerałów i kolonizację koralowcami . Ta technologia Biorock została opracowana przez architekta Wolfa Hilbertza .

Połowy cyjanku i dynamitu są obecnie zakazane. Niemniej jednak w wielu miejscach nadal na porządku dziennym są połowy cyjankami .

Wraz z pięcioma innymi krajami nadbrzeżnymi Indonezja postanowiła chronić Trójkąt Koralowy . Na konferencji w Manado (Indonezja) zdecydowano, że jedną piątą wód przybrzeżnych, na których występują koralowce, namorzyny i trawa morska , powinna zostać uznana za strefę chronioną. Na to dostępnych jest 300 milionów dolarów. Te pieniądze pomogą chronić jedną trzecią wszystkich raf koralowych na całym świecie i tysiące gatunków ryb. ^[6]

stan lasu

Lasy deszczowe w Indonezji są uważane za najbardziej bioróżnorodne na świecie. Mimo to wycinane są duże obszary lasów. Według prognoz Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska do 2022 r. 98% lasów Indonezji ulegnie degradacji lub zniknie. ^[7] ₈₀ % emisji CO2 w Indonezji wynika z wylesiania. ^[8] Oprócz legalnego pozyskiwania drewna, nielegalne pozyskiwanie drewna jest odpowiedzialne za wylesianie do prawie dwóch milionów hektarów rocznie. ^[9] W okresie od 1985 do 1997 wykarczowano około 17% indonezyjskiego lasu ^[10]. Około 88% indonezyjskiego drewna pochodzi z nielegalnego pozyskiwania drewna. Zniszczenie siedliska lasu deszczowego znajduje również odzwierciedlenie w populacji gatunków w Indonezji: kraj ten ma obecnie najdłuższą listę zagrożonych gatunków zwierząt i roślin. Rodzaj orangutana , nadal spotykany na Sumatrze i Borneo , jest tutaj jednym z flagowych gatunków .

W obliczeniach ekonomicznych lasy pierwotne są często uważane za nieproduktywne, ponieważ lasy deszczowe prawie nie produkują produktów na sprzedaż na rynkach krajowych lub światowych. Jednak dla miejscowej ludności las deszczowy i jego tradycyjne zastosowania, takie jak łowiectwo, rybołówstwo, zbieranie produktów leśnych, wycinanie na małą skalę i uprawa rolna często stanowią podstawę życia. Działające na arenie międzynarodowej firmy rolne i leśne wycinają lub wypalają lasy deszczowe w celu zakładania plantacji. Przede wszystkim drewno jest wycinane do przerobu w produkcji papieru , a na wykarczowanych terenach wykorzystywane są plantacje oleju palmowegozbudowany do wytwarzania energii. Lasy deszczowe są również wycinane w poszukiwaniu surowców mineralnych. Podczas wypalania lasów, zwłaszcza na obszarach o glebach bogatych w torf, uwalniane są ogromne ilości węgla związanego z roślinnością. Wynikające z tego emisje gazów cieplarnianych, dwutlenku węgla , przyspieszają globalne ocieplenie . Do tego dochodzi gęsty dym, który czasami rozciąga się na sąsiednie kraje Malezji , Singapuru i Bruneirozprzestrzenianie się, powodujące tam szkody zdrowotne i gospodarcze oraz prowadzące do konfliktów politycznych. Dym był szczególnie silny i trwał miesiącami w latach 1983/84, 1997/98 i 2006. ^[11] W latach 2010-tych niemal co roku wybuchały niekontrolowane pożary lasów spowodowane przez rolnictwo polegające na wycinaniu i wypalaniu . Jak podał rząd, w 2015 r. naliczono łącznie 21 633 pożarów. ^[12] W porównaniu z 2018 r. obszar pożarów lasów w 2019 r. prawie się podwoił w ciągu pierwszych pięciu miesięcy. ^[13]

Gleby na wyspach Indonezji są w większości ubogie w składniki odżywcze. Użytkowanie rolnicze jest zatem możliwe tylko w ograniczonym zakresie. Część rdzennej populacji praktykuje zatem przenoszenie uprawy na małe działki wykarczowane w lesie deszczowym. Większe obszary są oczyszczane przez osadników imigrantów (transmigrasi) . Oczyszczone obszary są często zabudowane tylko przez kilka lat, a następnie opuszczone w stanie zdegradowanym. Często osiedla się tam trawa słoniowa (Saccharum ravennae) .

ochrona przyrody i środowiska

Indonezja jest jednym z gorących punktów bioróżnorodności i oprócz cennych ekosystemów leśnych jest domem dla dużych zasobów koralowców tropikalnych. Liczne organizacje ochrony przyrody z Indonezji i krajów zachodnich są zaangażowane w ochronę przyrody na miejscu. Niemniej jednak obecnie (2013) w Indonezji corocznie wycina się 2 mln hektarów lasów pierwotnych, zwłaszcza w nizinnych lasach deszczowych Sumatry ^[14] i przekształca się je w plantacje palmy olejowej , co oznacza, że ​​Indonezja wyprzedziła Brazylię pod względem wielkości lasów deszczowych. zniszczenie.

Ogólnie rzecz biorąc, zniszczenie lasu uwalnia więcej CO ₂ niż można zaoszczędzić dzięki dodaniu go do paliwa. Konsekwencją jest m.in. Na przykład orangutany i inne naczelne tracą swoje siedliska w wyniku wylesiania i są traktowane jako szkodniki na plantacjach. Inne konsekwencje to gwałtowne konflikty o ziemię z lokalnymi drobnymi rolnikami, erozja, ryzyko suszy i nasilające się pożary lasów (takie jak w latach 2009 i 2019 na Borneo, 2010, 2011 i 2019 na Sumatrze). W 1990 roku dwie trzecie Indonezji było jeszcze porośnięte lasem, w 2010 roku było to już tylko dobre połowa (94 mln ha); z tego tylko połowę stanowiły nietknięte lasy naturalne. ^[15]

zdarzenia naturalne

Trzęsienia ziemi i aktywność wulkaniczna są powszechne.

Największym trzęsieniem ziemi w najnowszej historii Indonezji było trzęsienie morza na Oceanie Indyjskim w dniu 26 grudnia 2004 roku . Kiedy ziemia otrząsnęła się na północno-zachodnim wybrzeżu Sumatry około godziny 7:58 czasu lokalnego , wiele miejsc zostało poważnie uszkodzonych. Było to - z 9,1 w skali Richtera - trzecim najsilniejszym trzęsieniem ziemi , jakie kiedykolwiek zmierzono (najcięższe trzęsienie ziemi 22 maja 1960 w Chile o sile 9,5; drugie najsilniejsze trzęsienie ziemi w Wielki Piątek w 1964 na Alasce (9,2)). Zaledwie około 15 minut później, ludzie, zwłaszcza na zachodnim wybrzeżu Sumatry w rejonie Banda Aceh i Meulaboh , zostali uderzeni przez tsunami o wysokości do 15 metrówzaskoczony. Całe obszary przybrzeżne zostały zdewastowane w ciągu zaledwie kilku minut. W samej Indonezji zginęło ponad 170 000 osób.

Trzęsienie ziemi o magnitudzie 6,2 z katastrofalnymi skutkami nawiedziło Centralną Jawę w pobliżu Yogyakarty 27 maja 2006 roku . Według rządu zginęło prawie 5800 osób, do 57 800 zostało rannych, ponad 130 000 domów zostało zniszczonych lub poważnie uszkodzonych, a do 650 000 osób zostało bez dachu nad głową. Ponadto doprowadziło to do dalszego wzrostu działalności Mount Merapi .

Wulkan błotny na Jawie formuje się w pobliżu Sidoarjo od 29 maja 2006 roku . Gorące błoto o temperaturze 100 °C wypłynęło z ziemi, a tysiące ludzi zostało ewakuowanych.

17 lipca 2006 r . u wybrzeży Jawy doszło do trzęsienia ziemi , po którym nastąpiło tsunami . Zginęło 525 osób, a 38 000 zostało bez dachu nad głową. Szczególnie ucierpiało miasto Pangandaran na indonezyjskiej wyspie Jawa. Transmisja ostrzeżenia o tsunami została pominięta. Trzęsienie ziemi o magnitudzie 6,2 nawiedziło ponownie u wybrzeży Indonezji 19 lipca 2006 r., poinformowało Centrum Ostrzegania przed Trzęsieniami Ziemi w Dżakarcie, tym razem wydając ostrzeżenie.

6 marca 2007 r. trzęsienie ziemi o sile 6,3 nawiedziło zachodnią Sumatrę, zabijając ponad 70 osób i raniąc kilkaset (stan na 6 marca). Trzęsienie ziemi i jeden z kilku lżejszych wstrząsów wtórnych nadal można było odczuć w Singapurze , oddalonym o ponad 400 km , więc kilka tam wieżowców zostało ewakuowanych.

16 listopada 2008 r. na centralnej indonezyjskiej wyspie Sulawesi odnotowano kolejne trzęsienie ziemi o sile 7,7.

4 stycznia 2009 r. o godzinie 2:43 nad ranem zachodnią Nową Gwineę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,2 stopnia, po którym nastąpiło 18 wstrząsów wtórnych, z których najsilniejszy odnotowano o godzinie 5:33 nad ranem o sile 7,6 w skali Richtera. W trzęsieniu zginęły co najmniej cztery osoby. ^[16]

populacja

Indonezja ma młodą populację

W ostatnich dziesięcioleciach populacja Indonezji gwałtownie wzrosła. Wzrósł z 69 milionów w 1950 r. do około 274 milionów w 2020 r. ^[1] Wzrost spowolnił, ale populacja wciąż rośnie o 3 miliony rocznie. Oczekuje się, że do połowy stulecia Indonezja będzie miała ponad 300 milionów mieszkańców. Liczba urodzeń na kobietę wyniosła w 2020 roku statystycznie 2,3. ^[17] Średnia długość życia mieszkańców Indonezji od urodzenia wynosiła 71,9 lat ^[18] w 2020 roku (kobiety: 74,2 ^[19] , mężczyźni: 69,8 ^[20] ). Mediana wieku ludności w 2020 roku wyniosła 29,7 lat. ^[21]

Rozwój ludności od 1950 r.

Źródło: ONZ World Population Prospects ^[22]

gęstość zaludnienia

Rozmieszczenie ludności w Indonezji

Gęstość zaludnienia jest bardzo zróżnicowana na wyspach indonezyjskich. Istnieją również silne różnice pomiędzy regionami poszczególnych wysp. Podczas gdy w prowincjach Papua , Moluki i Moluki Północne na kilometr kwadratowy żyje średnio 30 osób, gęstość zaludnienia w indonezyjskiej części Borneo wynosi od 10 do 100 mieszkańców/km², a na Sumatrze od 30 do 300 mieszkańców/km². Najwyższy jest na Jawie z ponad 1000 mieszkańców/km² (porównanie: miasto stanowe Hamburg : 2395/km²). Istnieją również najgęściej zaludnione prowincje Dżakarta i Yogyakarta, które zasadniczo obejmują tylko miasto i najbliższe otoczenie.

Jawa ma bardzo dużą gęstość zaludnienia ze względu na żyzne gleby i stolicę, co doprowadziło do dużej luki w postępie między archipelagami. Dlatego rząd przenosi rodziny z Jawy na mniej zaludnione wyspy w ramach transmigracji , projektu Transmigrasi od 1969 roku, co z kolei doprowadziło do wielu konfliktów i problemów.

Grupy etniczne

Grupy etniczne w Indonezji

Według indonezyjskiego spisu powszechnego z 2001 r. Indonezja jest domem dla prawie 360 ​​różnych narodów, z których większość jest pochodzenia malajskiego. Dopiero pod koniec holenderskiego okresu kolonialnego termin indonezyjski został zastąpiony zwyczajowym do tej pory określeniem plemiennym. Istnieją jednak silne wysiłki na rzecz autonomii regionalnej i secesji. ^[23] Na tym tle wszystkie rządy krajowe stanęły przed wyzwaniem wykucia wspólnego narodu z różnorodności etnicznej. Budowanie narodu było i jest zatem motywem przewodnim indonezyjskiej polityki. ^[24]

Poszczególne narody są podzielone w następujący sposób: Jawajczycy (41,7%), Sundajczycy (15,4%), Malajowie (3,4%), Madurowie (3,3%), Batak (3,0%), Minangkabau (2,7%), Betawi (2,5%) Bugis (2,5%), Banteńczyk (2,1%), Banjares (1,7%), Balijczyk (1,5%), Sasak (1,3%), Makassar (1,0%), Cirebon (0,9%), Chiński (0,9%), Gorontalo (0,8%), Achiński(0,4%) (obejmuje tylko około połowy populacji stanu Aceh z powodu wojny ), Torajas (0,4%)

ludy malajskie

Kobieta w indonezyjskim stroju: kain (zawijana spódnica) i kebaya (bluzka).

Największą część populacji stanowią młodzi Malajowie, do których należą Jawajczycy, Sundajczycy i Madurowie, z udziałem około dwóch trzecich. Około 5% populacji to starożytni Malajowie, w tym Dayak z Borneo, Batak z Sumatry i Toraja z Sulawesi.

Ludy malajskie stanowią obecnie większość na Sumatrze, Jawie, Sulawesi, Bali, a dzięki imigracji także na Borneo. Z drugiej strony na Wschodzie przeważają ludy, które powstały z wymieszania się imigrantów malajskich i pierwotnej populacji Melanezyjczyków. W zachodniej Nowej Gwinei pierwotna populacja składa się wyłącznie z Melanezyjczyków ( Papuans ), ale ich udział spadł do około połowy populacji z powodu imigracji Malajów.

Ponadto istnieją z. B. Achinese , Torajas , Bajau , Bauzi , Lampung , Tengger , Osing , Badui , Minangkabau , Gorontalo i wiele innych grup, które zwykle stanowią mniej niż jeden procent całej populacji i grup o mieszanym pochodzeniu etnicznym, takich jak te mieszkających na Sumba Wewewa , którzy są w połowie pochodzenia malajskiego, a w połowie melanezyjskiego. Ponadto w państwie wyspiarskim nadal żyją odizolowane ludy polinezyjskie .

Mniejszości to pozostałości ludów, które żyły na wyspach przed przybyciem Malajów, w tym Kubu , Lubu , Ulu i Sakai . ^[23]

Jako największa grupa etniczna pod względem liczebności, Jawajczycy są politycznie dominującą grupą w Indonezji. Kontrowersyjny program Transmigrasi próbował rozwiązać problem koncentracji ludności na wyspie Jawa (ok. 1000 mieszkańców na km²), co doprowadziło do krwawych starć z miejscową ludnością, zwłaszcza na Borneo i Sulawesi .

Mniejszość chińska

W Indonezji mieszka łącznie 7,89 mln Chińczyków z innych krajów, większość z nich na głównej wyspie Jawa. Ale Chińczycy są również rodowitymi mieszkańcami Sumatry i Borneo. Większość Chińczyków przybyła do kraju, gdy Indonezja była jeszcze kolonią holenderską .

Po uzyskaniu przez Indonezję niepodległości w 1949 r. wielu Chińczyków zostało zmuszonych do opuszczenia kraju. Rząd zakazał Chińczykom bez obywatelstwa indonezyjskiego w małych miasteczkach i pozbawił dziesiątki tysięcy ich środków do życia. Prezydent Sukarno chciał dać Pribumi (rdzennym Indonezyjczykom) kontrolę nad handlem w wioskach. W 1956 r. zawarto porozumienie z PRL o ograniczeniu podwójnego obywatelstwa . Po przejęciu władzy przez Suharto i masakrze podejrzanych o komunistów w Indonezji w latach 1965–1966(Chińczycy zostali również oskarżeni o bycie komunistami), Suharto wydał dekret prezydencki „Polityka rozwiązania chińskiego problemu”, a drugi dotyczący religii, wierzeń i chińskich zwyczajów.

Zamknięto szkoły chińskojęzyczne, rozwiązano stowarzyszenia kulturalne, zakazano sprzedaży chińskich książek i czasopism, a nawet używania chińskich znaków w kalendarzach, logotypach i sklepach. Dozwolona była jedna chińska gazeta codzienna kontrolowana przez państwo. Masowo promuje się indonezyjność chińskich imion. Cechy tożsamości kulturowej, takie jak obchody chińskiego Nowego Rokuzostały zakazane lub zakazane w prywatnych gospodarstwach domowych. Dowody tożsamości wielu etnicznych Chińczyków różnią się od tych z Pribumi specjalnym kodem. W lutym 1998 r. przedstawiciel indonezyjskiego Ministerstwa Obrony przyznał nawet, że etniczni Chińczycy napotykają trudności w karierze w służbie cywilnej lub w wojsku, a także są w gorszej sytuacji, gdy wstępują na państwowe uniwersytety.

Rewizja dyskryminujących przepisów została nakazana dekretem z 16 września 1998 r. przez ówczesnego prezydenta Bacharuddina Jusufa Habibie .

religia

Religie w Indonezji

Z około 230 milionami muzułmanów, Indonezja ma największą populację muzułmańską na świecie (patrz także Lista krajów według religii ). ^[25] Islam nie jest jednak religią państwową . Jednak wszyscy obywatele narodu wyspiarskiego muszą wyznawać jedną z pięciu uznanych światowych religii. Jest to mocno nakazane przez ideologię państwową Pancasila . Obywatele mogą zatem podążać jedynie za naukami islamu, chrześcijaństwa (katolickiego i protestanckiego), buddyzmu, konfucjanizmu lub hinduizmu. Stanowi to znaczące ograniczenie wolności religijnejDlatego niektóre grupy etniczne twierdzą, że mają jedną z tych oficjalnych religii, ale w rzeczywistości nadal praktykują swoje tradycyjne wierzenia . ^[26]

87% Indonezyjczyków to muzułmanie (około 225 milionów). ^[25] Większość wyznaje sunnicki trend. W Indonezji mieszka tylko około 100 000 szyitów . Wielu Indonezyjczyków praktykuje synkretyczną formę islamu. Zwolennicy tej formy byli określani przez etnologa (antropologa kulturowego i społecznego) Clifforda Geertza jako Abangan , w przeciwieństwie do Santri , którzy są zorientowani na dogmatyczny islam.

W Indonezji, w toku demokratyzacji, nasilił się zwrot ku religii i przesunięcie na prawo w społeczeństwie. ^[27]

26 milionów Indonezyjczyków, około 10% populacji, to chrześcijanie (około 7% ewangelicy i 3% członkowie Kościoła rzymskokatolickiego w Indonezji ). ^[28] Chrześcijaństwo dotarło na wyspy już w XVI wieku. Wiele narodów, które nie były do ​​tego czasu islamizowane, takich jak Torajas w południowych Sulawesi czy Batak w północnej Sumatrze, nawróciło się na chrześcijaństwo dopiero w XIX i XX wieku. Misjonarze niemieccy odegrali decydującą rolę w pracy misyjnej Bataka. Mieszkańcy dzisiejszej Nusa Tenggara Wschodnia i Moluków(Wyspy Przypraw) przekształcone już w XVI i XVII wieku (tereny zajmowane w tym czasie przez Portugalczyków). W niektórych rejonach Indonezji chrześcijanie stanowią większość, ale zaczęło się to zmieniać ze względu na transmigrasi i różne wskaźniki urodzeń. Wschodnia Indonezja ( Flores , Timor Zachodni ) jest szczególnie katolicka . Poza tym wielu chrześcijan mieszka również w dużych miastach Jawy i Sumatry. W starciach między muzułmanami a chrześcijanami od 1999 roku zginęło ponad 10 000 osób. W zachodniej Nowej Gwinei fala przemocy wobec animistycznej chrześcijańskiej populacji papuaskiej trwa do dziś. ^[29]

1,8% populacji to Hindusi (szczególnie rozpowszechnieni na Bali i Lombok ), a 1% buddyści (w większości członkowie mniejszości chińskiej). Jest też bardzo nieliczna mniejszość żydowska .

Kult przodków i wiara w duchy tradycyjnych religii etnicznych są nadal bardzo ważne dla wielu Indonezyjczyków, zwłaszcza rdzennych grup.

Zdrowie

Za przyczyny problemów zdrowotnych w Indonezji uważa się niską jakość powietrza spowodowaną zanieczyszczeniami przemysłowymi, śmiertelnością matek i dzieci, uszczerbkiem na zdrowiu z powodu wysokiego wskaźnika palenia (ponad 50% populacji mężczyzn) oraz różnymi zakaźnymi chorobami tropikalnymi. W 2014 r. kraj wydał 2,9% produkcji gospodarczej na opiekę zdrowotną, znacznie poniżej średniej światowej. W Indonezji również występuje dotkliwy niedobór lekarzy (wg WHO w 2012 r. na 1000 mieszkańców przypadało zaledwie 0,2 lekarza), a w całym kraju brakuje 500 tys. łóżek szpitalnych. ^[30]Niedobory są szczególnie duże na odległych wyspach iw wiejskich regionach kraju. Mimo to w większości wskaźników zdrowotnych nastąpiła znaczna poprawa. Śmiertelność niemowląt spadła z 85 na 1000 urodzeń w 1990 r. do 27 w 2015 r., a średnia długość życia wzrosła do prawie 70 lat. Wskaźnik zakażenia wirusem HIV w Indonezji wyniósł zaledwie 0,1% populacji. W 2014 roku Indonezja wprowadziła powszechną opiekę zdrowotną „Narodowe Ubezpieczenie Zdrowotne” (Jaminan Kesehatan Nasional) , która do 2019 roku ma objąć całą populację. ^[31]Aby osiągnąć ten cel, rząd kraju otworzył krajowy system opieki zdrowotnej dla prywatnych inwestorów zagranicznych. Sektor opieki zdrowotnej jest zatem obecnie jedną z najszybciej rozwijających się części indonezyjskiej gospodarki. ^[32]

Rozwój średniej długości życia w Indonezji od 1950 roku:

Źródło: ONZ, ^[33] Statista ^[34]

struktury społeczne

Ponad 27% z 241 milionów Indonezyjczyków żyje w ubóstwie , z dużymi różnicami regionalnymi. Podczas gdy na Jawie, głównej wyspie kraju, około 23% żyje w ubóstwie, są pewne prowincje, zwłaszcza na wschodzie, gdzie odsetek biednej ludności wynosi 44%.

Istnieją rozległe slumsy , zwłaszcza w dużych miastach, takich jak Dżakarta . Na Javie żyje około 1,7 miliona dzieci ulicy .

W 2015 roku 7,9% populacji było niedożywionych. W 2000 r. odsetek ten wynosił nadal 17,8%. ^[35] Średnia długość nauki szkolnej dla osób w wieku 25 lat i starszych wzrosła z 3,3 roku w 1990 roku do 7,9 roku w 2015 roku. Oczekiwania edukacyjne dla obecnego pokolenia to 12,9 lat. W 2015 roku 93,6% populacji potrafiło czytać i pisać. ^[36]

prawa człowieka

Chociaż sądownictwo rzadko ścigało przypadki łamania praw człowieka , w 2005 r. Indonezja ratyfikowała Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych . W 2006 i 2007 roku różne przepisy kodeksu karnego, które wcześniej służyły ściganiu członków opozycji, zostały uznane za niezgodne z konstytucją. Jednak według Amnesty International nadal trwają poważne naruszenia praw człowieka: co najmniej 117 osób było przetrzymywanych jako więźniowie sumienia w 2008 roku. W Indonezji kara śmierci jest nakładana za różne przestępstwa i jest coraz częściej stosowana od maja 2004 roku.

Od czasu rezygnacji prezydenta Suharto w 1998 r. zniesiono wiele ograniczeń wolności wypowiedzi dla partii politycznych, związków zawodowych i reszty społeczeństwa obywatelskiego. Jednak flagi symbolizujące niezależność poszczególnych regionów Indonezji są nadal zabronione. W 2006 roku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że trzy artykuły kodeksu karnego kryminalizujące „obrazę prezydenta” są niezgodne z konstytucją. Artykuły zostały wykorzystane do ograniczenia wolności wypowiedzi. W lipcu 2007 roku dwa inne artykuły zostały uznane za niezgodne z konstytucją, co również doprowadziło do oskarżenia o wypowiedzi krytyczne wobec instytucji rządowych i, według Amnesty International, nadużywane do prześladowania członków opozycji. ^[37]

Podczas gdy większość ludzi w Indonezji wyznaje umiarkowany islam, w prowincji Aceh szariat stosuje się od 2001 roku . Aceh otrzymał status na wpół autonomiczny w 2005 roku w ramach porozumienia pokojowego z rządem centralnym w celu zakończenia walk separatystów w prowincji. Tam islamska policja religijna podejmuje masowe działania przeciwko zachowaniu, które zostało uznane za „nieislamskie”: każdy, kto lekceważy zasady dotyczące ubioru, jest karany, a seks przedmałżeński podlega karze chłosty. Inne dewiacyjne zachowania w życiu codziennym mogą być karane „środkami reedukacyjnymi” zainscenizowanymi jako środek odstraszający, o czym przekonała się grupa punków w grudniu 2011 roku . ^{[38] [39]} W czerwcu 2012 roku 30-letni ateista , który sam się przyznał, został skazany na dwa i pół roku więzienia. ^{[40] [41] [42]}

Prawa dotyczące bluźnierstwa, cenzura i groźby ze strony radykalnych grup politycznych i religijnych ograniczają wolność dziennikarską w Indonezji. Poważnie ograniczone są również możliwości niezależnego informowania o indonezyjskiej armii i sytuacji w niespokojnym regionie Zachodniej Papui.

Nazwa kraju

Nazwa Indonezja jest neologizmem z języka greckiego i składa się z języka indojskiego ( Indie ) i nesos (wyspa). Nazwa jest analogią do Polinezji , Mikronezji i Melanezji . Dominowała w językach europejskich poprzez serię książkową Indonezja czy wyspy Archipelagu Malajskiego niemieckiego geografa i etnologa Adolfa Bastiana , której pierwszy tom ukazał się w Berlinie w 1884 roku. ^[43]

fabuła

Ludność Indonezji wywodzi się od ludów austronezyjskich , które przybyły do ​​kraju w kilku falach imigracji przed początkiem naszej ery. Odkrycie człowieka jawajskiego dowodzi, że wyspa była zamieszkana około 1,8 miliona lat temu.

W pierwszym tysiącleciu naszej ery buddyzm i hinduizm zyskały wpływy w Indonezji i połączyły się z wierzeniami pierwotnej kultury chłopskiej. Ze względu na korzystne położenie na morskim szlaku handlowym z Chin do Indii kwitł handel i powstało kilka imperiów handlowych.

Najbardziej wpływowe i najbardziej znane królestwo Srivijaya na Sumatrze istniało od około 500 roku i przejęło całą Sumatrę i Jawę, część Borneo i Półwyspu Malajskiego do około 700 roku . Od XI wieku imperium zaczęło się rozpadać, częściowo z powodu ataków indyjskich królów Chola , którzy chcieli wyeliminować niechcianą konkurencję handlową. Wreszcie, między 1275 a 1290 rokiem, król Singhasari przejął kontrolę nad większością Indonezji. Od 1293 r. królestwo Majapahit zyskało na znaczeniu na Jawie i wkrótce rządziło dawnymi obszarami Srivijaya.

Holenderskie Indie Wschodnie , 1830

Od XV wieku coraz więcej arabskich kupców odwiedzało Indonezję i zaczęło się nawracanie na islam . Hinduizm i buddyzm przetrwały do ​​dziś jedynie na wyspach Bali (patrz np. Besakih ) i Lombok , gdzie rozwinęła się rdzenna (ale w większości hinduska) kultura mieszana.

W 1487 roku Portugalczyk Bartolomeu Diaz po raz pierwszy opłynął Przylądek Dobrej Nadziei , torując drogę Vasco da Gama do odkrycia morskiej drogi do Indii . W rezultacie Europejczycy wkroczyli do regionu Indonezji, aby przejąć handel przyprawami, który wcześniej był prowadzony przez Malajów, Arabów i Chińczyków. Po prawie 100 latach dominacji Portugalii, Holendrzy zdominowali kolonialną władzę około 1600 roku. Jako Holenderskie Indie Wschodnie Indonezja była jedną z pierwszych kolonii holenderskich. Do 1908 roku Holandia, zaczynając od Jawy, rozszerzyła swoją strefę wpływów na cały archipelag indonezyjski. Tylko prowincja Aceh(Atjeh) w północnej Sumatrze był w stanie stawić opór, ale został również ujarzmiony po ponad trzydziestoletniej wojnie.

Wiosną 1942 roku armia japońska zaczęła okupować Holenderskie Indie Wschodnie. Interesowały ich wojenne rezerwy surowcowe i poprawa ich pozycji strategicznej. W marcu 1942 r. poddali się Holendrzy. Skończył się prawie 350-letni okres ich kolonialnych rządów. Indonezja ogłosiła niepodległość od Holandii w marcu 1943 roku, będąc jeszcze pod japońską okupacją. Panowanie Japończyków zakończyło się 15 sierpnia 1945 r. wraz z ich kapitulacją .

Sukarno (około 1949)

17 sierpnia 1945 r. Sukarno i Mohammad Hatta ogłosili niepodległość Indonezji. Wpływy Republiki Indonezji początkowo rozszerzyły się na wyspy Jawa, Sumatra i Madura . Pozostałe wyspy były w większości kontrolowane przez Holendrów. W konstytucji z 1945 r. kobiety i mężczyźni otrzymali prawo do głosowania, ale to wprowadzenie prawa wyborczego kobiet nastąpiło w politycznie zagmatwanej sytuacji i niejasnych stosunkach władzy. ^{[44] [45] [46]}

W wojnie holendersko-indonezyjskiej (1947/48) Holandia podbiła prawie cały obszar, ale nadal walczyła z partyzantką indonezyjską , a przede wszystkim straciła sympatię światowej opinii publicznej, nie tylko z powodu masakry 9 grudnia , 1947 w wiosce Rawagede (Zachodnia Jawa) z 431 zabitymi, w których przeżyło tylko dziesięciu mężczyzn. Szacunki dotyczące całkowitej liczby zabitych dziś indonezyjskich cywilów wahają się od dziesiątek tysięcy do dwustu tysięcy. ^[47] W sierpniu 1949 r. pod naciskiem Ameryki Holandia musiała (ponownie) rozpocząć negocjacje z Republiką Indonezji. 27 grudnia 1949 był w Amsterdamiepodpisało przekazanie suwerenności, ale holenderska Nowa Gwinea pozostała na razie pod administracją kolonialną.

Związek holendersko-indonezyjski istniał do 1954 r., ale rozpadł się w wyniku sporu o Nową Gwineę. W 1955 odbyły się pierwsze wybory. ^[48] ​​W nowym parlamencie po 1955 r. tylko kilka kobiet zasiadało w 18 z 257 posłów. ^{[49] [50] [51]} W rządzie nie było kobiet. ^[49] W następnym okresie postęp był powolny. ^[50]

Powstanie sąsiedniego państwa Malezji w 1963 zostało odrzucone przez Indonezję, co doprowadziło do konfliktu między dwoma państwami znanymi jako Konfrontasi .

Soharto 1965

30 września/1 kwietnia W październiku 1965 nastąpiła próba zamachu stanu dokonana przez część wojska . Prawicowy generał Suharto stłumił powstanie i obwinił PKI , partię komunistyczną, która nie była zamieszana w próbę puczu . Zakazał ich, a następnie doprowadził do militarnej masakry faktycznych i rzekomych komunistów, która według szacunków Amnesty International zabiła w następnych miesiącach prawie milion osób. Wśród ofiar znalazła się także mniejszość chińska. Suharto otrzymał wsparcie od Stanów Zjednoczonych (rządzonego przez prezydenta USA Lyndona B. Johnsona w latach 1963-1969 ).

Suharto zmusił Sukarno do rezygnacji z urzędu. Zachodnia Nowa Gwinea została włączona trzy lata później. Kiedy w 1975 roku kolonia Timoru Portugalskiego uzyskała niepodległość, wojska indonezyjskie zaczęły pod osłoną okupować tereny przygraniczne. Po deklaracji niepodległości Timoru Wschodniego 28 listopada nastąpiła otwarta inwazja dziewięć dni później .

Po kryzysie gospodarczym w 1998 roku wybuchły pierwsze protesty. Przemoc osiągnęła szczyt w dniach 12-14 maja 1998 r. w Dżakarcie. Ponadto podniesiono zarzuty korupcji wobec prezydenta Suharto, a Bacharuddin Jusuf Habibie wezwał do dymisji prezydenta. Ostatecznie prezydent Suharto zgodził się ustąpić i na razie władzę przejął Bacharuddin Jusuf Habibie. W październiku 1999 r. Abdurrahman Wahid został pierwszym swobodnie wybranym prezydentem kraju, dwa lata później Megawati Sukarnoputri , córka założyciela państwa, Sukarno.

12 października 2002 r. miał miejsce atak terrorystyczny na turystycznej wyspie Bali , w którym zginęło 202 osób, a ponad 300 zostało rannych. Latem 2004 r. po raz pierwszy odbyły się bezpośrednie wybory prezydenckie, w których żaden kandydat nie był w stanie uzyskać większości. W drugiej turze wyborów 20 września zwyciężył pretendent i były generał Susilo Bambang Yudhoyono . Za nim w 2014 roku pojawił się Joko Widodo .

W ostatnich latach Indonezja wielokrotnie nawiedzana była przez klęski żywiołowe. 26 grudnia 2004 r. tsunami zniszczyło dużą część prowincji Aceh na Sumatrze i pochłonęło wiele istnień ludzkich. W 2006 roku w Yogyakarcie miało miejsce trzęsienie ziemi o sile 6, które również poważnie uszkodziło obiekt światowego dziedzictwa Prambanan . W 2007 roku wulkan Anak Krakatau był bardzo aktywny. W 2018 roku miasto Palu i jego okolice zniszczyło trzęsienie ziemi, a następnie tsunami , liczba ofiar śmiertelnych została oszacowana na 1200.

Polityka

Podział administracyjny

Indonezja jest obecnie podzielona na 31 prowincji (Provinsi) , dwa regiony specjalne oraz okręg stołeczny (Daerah Khusus Ibukota) Dżakarta . Poziom administracyjny poniżej województw tworzy 501 okręgów administracyjnych (Kabupaten) , które od czasu reformy administracyjnej w 2001 r. mają duże znaczenie administracyjne. ^[52]

W ostatnich latach z dotychczasowych wyodrębniono kilka nowych prowincji i guberni, takich jak prowincje Papua Barat w 2003 r., Sulawesi Barat w 2004 r. i Kalimantan Utara w 2012 r. Planowane są dalsze zmiany w strukturze administracyjnej.

Od czasu uzyskania niepodległości starano się zastąpić gęsto zaludnioną Dżakartę, dotkniętą powodziami i trzęsieniami ziemi, stolicą. Potencjalni kandydaci są na Borneo, co powinno również lepiej zrównoważyć dominację Jawajczyków w Indonezji. ^{[53] [54]} W 2022 roku podjęto decyzję o utworzeniu nowej stolicy na wyspie Borneo , nazwanej Nusantara ( Nusantan ) . Plany stały się znane w 2019 roku. Przeprowadzka pierwszych władz planowana jest na 2024 rok. ^[55] Pełna kolonizacja spodziewana jest między 2040 a 2050 rokiem.

System polityczny

Była kolonia holenderska jest teraz republiką prezydencką – prezydent jest jednocześnie głową państwa i szefem rządu oraz naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Konstytucja z 1945 roku przewiduje rozdział władz . Prezydent mianuje członków swojego gabinetu , którzy nie muszą być posłami do parlamentu. Kadencja Prezesa jest ograniczona do dwóch pięcioletnich kadencji. Po upadku Suharto w 1998 r. wdrożono szeroko zakrojone reformy. Izba Gmin(Izba Reprezentantów) ma 500 deputowanych wybieranych na pięcioletnią kadencję (do 2004 r. 38 z nich było mianowanych przez prezydenta wojskowych). W skład Rady Poselskiej, która wybierała prezydenta i dyskutowano nad nadrzędnymi sprawami politycznymi, wchodzi Izba Poselska, 135 przedstawicieli województw i 65 przedstawicieli organizacji zawodowych, a więc 700 członków.

Od czasu zmiany konstytucji w 2004 r. Majelis Permusyawaratan Rakyat (MPR) jest parlamentem dwuizbowym . Ten najwyższy organ ustawodawczy składa się z 550 deputowanych DRL ( Dewan Perwakilan Rakyat ) i 128 przedstawicieli regionalnych (DPD). DPD ( Dewan Perwakilan Daerah ) to druga izba nowo utworzona w ramach polityki decentralizacji. Zgromadzenie Przedstawicieli Regionalnych ma jednak jedynie uprawnienia do wysłuchania i składania wniosków w procesie legislacyjnym, a zatem nie jest pełnoprawną „drugą izbą” legislacyjną. Obecnie w parlamencie reprezentowanych jest dziesięć partii – największą frakcją jest Partai Demokrasi Indonesia – Perjuangan , która została wybrana około 19% głosów (wybory 9 kwietnia 2014).(PDI-P) Prezydenta Joko Widodo . ^[56]

Od wyborów w 2004 roku Indonezja została uznana przez światową opinię publiczną za państwo demokratyczne.

prezydent

Joko Widodo

Od 2004 roku prezydent jest wybierany bezpośrednio przez obywateli. Były generał Susilo Bambang Yudhoyono został pierwszym bezpośrednio wybranym prezydentem . Były minister bezpieczeństwa otrzymał prawie 61 procent głosów w drugiej turze tury 20 września 2004 roku . Zastąpił on poprzedniego szefa państwa Megawati Sukarnoputri , który otrzymał tylko dobre 39 proc. W pierwszej turze głosowania 5 lipca 2004 r. były generał zdobył najwięcej głosów, ale przeoczył większość absolutną. W związku z tym konieczne stały się drugie wybory przeciwko zajmującemu drugie miejsce Megawati. Córka założyciela republiki Sukarno została głową państwa latem 2001 roku po swoim poprzedniku Abdurrahman Wahidzostał zmuszony do opuszczenia urzędu. Joko Widodo wygrał wybory w 2014 i 2019 roku.

imprezy

Indonezja ma system wielopartyjny z dużą liczbą partii. Partią dominującą pod Suharto był Golkar . Jej wpływ jest wciąż wielki, ale już nie dominujący. Były prezydent Yudhoyono kandydował do nowo utworzonej Partii Demokratycznej w wyborach prezydenckich w 2004 roku , podczas gdy jego poprzednik i przeciwnik Megawati startował w wyborach PDI-P .

Indeksy polityczne

Polityka zagraniczna

Lokalizacje indonezyjskich misji dyplomatycznych

Indonezja jest potęgą regionalną. Polityka zagraniczna kraju kieruje się hasłem „bebas dan aktif”, co można przetłumaczyć jako „niezależni i aktywni”. W ten sposób Dżakarta unika bliskich powiązań z mocarstwami spoza regionu Azji Południowo-Wschodniej, zarówno z Chińską Republiką Ludową, jak i Stanami Zjednoczonymi, i zamiast tego stara się znaleźć własną drogę w stosunkach międzynarodowych. Indonezja była kluczowym członkiem Zimnowojennego Ruchu Państw Niezaangażowanych . To roszczenie do niepodległości i znaczenia jest poparte doświadczeniami kolonialnymi Indonezji oraz jej rozmiarami demograficznymi i geograficznymi.

Relacje z ASEAN i UE

W ASEAN , najbardziej zaludniony kraj Azji Południowo-Wschodniej odgrywał wiodącą rolę od czasu założenia federacji w 1967 roku. Na przykład Sekretariat Generalny ASEAN ma siedzibę w Dżakarcie, a inicjatywa założenia federacji sięga czasów pierwszego prezydenta. Na poziomie globalnym Dżakarta postrzega siebie jako orędownika krajów rozwijających się, których głos chce być słyszany , na przykład w ramach G20 .

W ostatnich latach kraj ten cieszy się coraz większą uwagą Europy. W listopadzie 2009 r. Dżakarta i Unia Europejska podpisały „Umowę o partnerstwie i współpracy” (PCA). Umowa handlowa, która wykracza poza to, jest obecnie negocjowana: negocjacje zostały oficjalnie rozpoczęte 18 lipca 2016 r. w celu ułatwienia dostępu do rynku i stworzenia nowych rynków, zintensyfikowania handlu między Indonezją a UE oraz rozszerzenia inwestycji bezpośrednich. W dniach 2-6 grudnia 2019 r. w Brukseli odbyła się 9. runda Indonezyjsko-UE kompleksowej umowy o partnerstwie gospodarczym (CEPA) . ^[62]Traktat został podpisany 16 grudnia 2018 r. i wszedł w życie 1 listopada 2021 r. po ratyfikacji przez wszystkie uczestniczące państwa. ^{[63] [64]}

Członkostwo w organizacjach międzynarodowych

Indonezja przez wiele lat była członkiem Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC). Ponieważ jednak jego własne rezerwy ropy są prawie wyczerpane, stał się importerem netto ropy. Między innymi z tego powodu kraj ogłosił 28 maja 2008 r., że opuszcza OPEC. ^[65]

Indonezja jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych . W 1965 kraj opuścił organizację, ale dołączył ponownie w 1966. ^[66] Jest również członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Światowej Organizacji Handlu .

wojskowy

Siły zbrojne Indonezji nazywają się Tentara Nasional Indonesia (TNI) i składają się z około 250 000 żołnierzy. Dzielą się na armię , marynarkę wojenną i lotnictwo . Armia, licząca około 196 000 żołnierzy, ma zdecydowanie największe zdolności. Indonezyjska policja narodowa również była przez długi czas częścią sił zbrojnych. Podział policji stanowej rozpoczął się w kwietniu 1999 r. i został formalnie zakończony w lipcu 2000 r. Zatrudniająca 150 000 pracowników siła policyjna jest znacznie mniejsza niż w większości innych stanów. Ponadto w lokalnej policji jest około 120 000 członków, więc łączną siłę można oszacować na około 270 000 osób.

W 2017 roku Indonezja wydała na siły zbrojne prawie 0,8 procent swojej produkcji gospodarczej, czyli 8,2 miliarda dolarów. ^[67] Indonezja zajęła 94. miejsce na 155 krajów w Global Militarization Index (GMI) z 2018 r. ^[68] Według rankingu Global Firepower (2018) ^[69] kraj ten ma 15. najsilniejszą zdolność militarną na świecie i 7. w Azji.

Biznes

Panoramę Dżakarty

Rolnictwo w Indonezji

Dzienne zużycie oleju w niektórych krajach Azji Południowo-Wschodniej, litry na dzień/mieszkańca

Ogólny

Prowincje Indonezji według produktu krajowego brutto na mieszkańca w 2019 r. (USD)

ponad 12.001

od 9 001 do 12 000

6001 do 9000

3001 do 6000

poniżej 3000

Gospodarka następnego jedenastego stanu Indonezji opiera się na zasadzie gospodarki rynkowej , ale w wielu obszarach jest pod wpływem rządu. Niektóre duże firmy są własnością państwa. W latach 1997/1998 kryzys gospodarczy wstrząsnął różnymi krajami Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, co dotknęło również Indonezję ( kryzys azjatycki ). Waluta straciła 75% swojej wartości, a wiele firm zbankrutowało. Potem jednak indonezyjska gospodarka była w stanie się ustabilizować iz rocznym tempem wzrostu od 5 do 6% jest jedną z najszybciej rozwijających się na świecie. Perspektywy średnioterminowe są pozytywne dzięki złożom surowców, młodej populacji i dynamicznemu środowisku regionalnemu. ^[70]Po uwzględnieniu siły nabywczej Indonezja była ósmą co do wielkości gospodarką świata w 2017 roku (16 miejsce według nominalnych kursów walutowych). ^[71] Walutą jest rupia indonezyjska .

Produkt krajowy brutto na mieszkańca w 2017 r. wynosił 3800 USD (12 400 KKB), ^{[71] [72]} , ale jedna czwarta populacji żyje poniżej granicy ubóstwa. Prawie jedna trzecia siły roboczej pracuje w rolnictwie.

Stopa bezrobocia jest zgłaszana na poziomie 5,6% w 2017 r., ale wiele miejsc pracy jest nieformalnych, a niepełne zatrudnienie jest powszechne. W 2016 r. 32% wszystkich pracowników pracowało w rolnictwie, 47% w usługach i 21% w przemyśle. Całkowita liczba pracowników szacowana jest na 125 mln na 2016 rok, z czego 38,2% to kobiety. ^[73]

Wiele międzynarodowych firm korzysta z bogactwa naturalnego Indonezji i ma tutaj swoje biura. Na przykład, B. Grupa Daewoo Logistics z Korei Południowej nasadzenia na dużą skalę, na których m.in. B. uprawia się kukurydzę i olej palmowy. Olej palmowy przetwarzany jest bezpośrednio w Indonezji. ^[74]

W Global Competitiveness Index , który mierzy konkurencyjność kraju, Indonezja zajmuje 50. miejsce na 140 krajów (stan na 2018 r.). Indonezja zajmuje 54. miejsce na 180 krajów w Indeksie Wolności Gospodarczej 2020 . ^[75]

Górnictwo

Producent złota i miedzi PT Freeport Indonesia , spółka zależna Freeport-McMoRan Gold & Copper , jest największym podatnikiem w stanie. Prowadzi największą na świecie kopalnię złota w zachodniej Nowej Gwinei . Kolejną grupą działającą w Indonezji jest Newmont Mining . W styczniu 2014 r. rząd nałożył częściowy zakaz eksportu nieprzetworzonych rud, aby pobudzić krajową gospodarkę wytwórczą. Jednak ruda miedzi i żelaza musiała zostać zwolniona z zakazu ze względu na presję amerykańskich firm, które tymczasowo wstrzymały wydobycie. Freeport jest teraz podobno gotowy do inwestowania w zakłady hutnicze. ^[76]

Rolnictwo

Głównymi produktami rolnymi do produkcji żywności w Indonezji w 2008 r. były ryż (60 279 897 t), maniok (20 834 241 t) (do produkcji żywności i skrobi), kukurydza (15 860 299 t), cukier trzcinowy (2 266 812) i batat (1824 140 ton). ^[77] W tym samym roku zebrano również olej palmowy (10 869 365 t), herbatę (114 332 t) i gumę (450,526 t) . ^[78] Indonezja jest trzecim co do wielkości producentem ryżu (stan na 2016 r.). ^[79]

Dziś Indonezja jest największym producentem oleju palmowego na świecie, którego uprawę rozpoczęła dopiero w 1911 roku. Dziś palmy olejowe uprawiane są na 13 mln ha, czyli trzy razy więcej niż w Szwajcarii (dla porównania: 1968: 120 000 ha, 2004: 5,5 mln ha). Uważa się, że kluczowe znaczenie ma zdobywanie wielu obszarów zbioru poprzez wycinanie lasów tropikalnych . ^[80] Siedlisko to m.in. zagrożone przez słonie i tygrysy. ^[81] Jednak unijna dyrektywa paliwowa w rolnictwie doprowadziła do dalszej intensyfikacji upraw. W wielu częściach kraju a. na Sumatrze wybuchły gwałtowne konflikty o ziemię w związku z przekształcaniem lasów deszczowych lub terenów osadniczych w plantacje palm olejowych. Wilmar, największa na świecie firma produkująca olej palmowy, ma swoją siedzibę w Indonezji. Zaopatruje m.in. Unilever, Nestlé i Procter & Gamble. ^[82]

eksport

Niektóre produkty eksportowe to złoto, miedź, ruda niklu , węgiel, produkty z drewna, produkty rolne (olej palmowy, ryż, orzeszki ziemne, kakao, kawa), tekstylia i minerały. Indonezja jest największym na świecie eksporterem skroplonego gazu ziemnego z rocznym obrotem 23 mln ton (2002) . Głównymi klientami są Japonia i Chiny.

Większość merbau z drewna tropikalnego będącego przedmiotem handlu międzynarodowego pochodzi z zachodniej Nowej Gwinei, gdzie 90% wycina się nielegalnie. ^[83] We wszystkich innych krajach naturalne obszary merbau są od dawna niszczone przez nadmierne wyręby.

turystyka

Wulkan Bromo na Jawie

waran z Komodo

Turystyka jest ważnym źródłem dochodów kraju. Samą Bali odwiedza co roku około czterech milionów turystów, głównie z Australii, USA, Europy, Japonii i Chin. Jednak turystyka w Indonezji poniosła w ostatnich latach znaczne straty w wyniku zamachów bombowych na Bali ( 2002 i 2005) oraz wielokrotnych ostrzeżeń o terroryzmie, zwłaszcza ze strony władz australijskich . Łącznie kraj odwiedziło w 2015 roku 9,9 mln turystów, wydając 10,8 mld USD. W Indonezji znajduje się w sumie osiem obiektów światowego dziedzictwa UNESCO. ^[84]

Jawa przyciąga turystów miejscami światowego dziedzictwa Borobudur (buddyjskie) i Prambanan (hinduskie) oraz miastem Yogyakarta, znanym z batiku . Turystów przyciągają także wulkany Bromo , Tangkuban Perahu i Kawah Putih (oba w pobliżu Bandung), kąpieliska takie jak Pangandaran i inne na zachodnim wybrzeżu, a także ciekawe miejsca kulturowo, takie jak Bandung i Cirebon oraz płaskowyż Dieng , który jest charakteryzują świątynie hinduistyczne . Również stolica Dżakarta na Jawiejest ośrodkiem turystycznym pomimo nieokiełznanego rozmiaru i niepewnej reputacji.

Sumatra ma wiele do zaoferowania pod względem krajobrazu i kultury. Ponadto bogate gatunkowo parki narodowe są popularnymi celami turystycznymi. Wyspy Komodo , Rinca i Padar tworzą Park Narodowy Komodo , dom dla smoka Komodo . Północne Sulawesi , zwłaszcza okolice Manado ( przede wszystkim Bunaken i Cieśnina Lembeh) oraz wyspy Togian znane są jako raj dla nurków, natomiast wyżyny Toraja w południowo-zachodnim Sulawesi znane są przede wszystkim z kultu śmierci.

W przypadku Zachodniej Nowej Gwinei, znanej z dużej liczby grup etnicznych , z których niektóre są nadal bardzo odizolowane i tradycyjnie żyją, wymagane jest specjalne pozwolenie policyjne (Surat Jalan) , aby móc odwiedzać miejsca w głębi kraju. Wszystkie lokalizacje wycieczki muszą być dokładnie wpisane. Podróżni muszą zgłosić się do lokalnej policji w miejscu docelowym za pomocą tego formularza. Dziennikarze nie otrzymywali pozwoleń na wjazd do zachodniej Nowej Gwinei od 2003 roku.

Bankowość

Większość społeczeństwa nie posiada rachunku bankowego, a jednocześnie prywatne firmy cierpią z powodu restrykcyjnego udzielania kredytów. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie niespłacone kredyty bankowe wyniosły zaledwie 36% produktu krajowego brutto (PKB) w 2016 r.; znacznie mniej niż w Wietnamie i na Filipinach (oba 44% PKB) czy w Tajlandii (92% PKB). Jednocześnie indonezyjski sektor bankowy jest jednym z najbardziej dochodowych na świecie, co również wynika z wysokich marż w udzielaniu kredytów. Podczas gdy indonezyjski bank centralny obniżył główną stopę procentową z dobrych 7% do poniżej 5% w 2016 r., banki nadal naliczały około 13% odsetek od kredytów korporacyjnych, a nawet 20% od mikropożyczek . ^[85]

Czołowymi bankami indonezyjskimi pod względem pożyczek są państwowe Bank Mandiri i Bank Rakyat Indonesia (BRI), ten ostatni jest pionierem mikrofinansowania i jednym z największych dostawców mikrokredytów na świecie. Największym prywatnym bankiem jest Bank Central Asia (BCA). ^[85]

dane ekonomiczne

Ważne wskaźniki gospodarcze produktu krajowego brutto, inflacji, salda budżetowego i handlu zagranicznego kształtowały się w ostatnich latach w następujący sposób.

Główny partner handlowy Indonezji w 2016 roku ^[88]

Eksportuj (w procentach) do		Importuj (w procentach) z
Chińska Republika Ludowa Chińska Republika Ludowa	11,6	Chińska Republika Ludowa Chińska Republika Ludowa	22,7
Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone	11.2	Singapur Singapur	10,7
Japonia Japonia	11.1	Japonia Japonia	9,6
Singapur Singapur	7,8	Tajlandia Tajlandia	6,4
Indie Indie	7,0	Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone	5.4
Malezja Malezja	4,9	Malezja Malezja	5,3
Korea Południowa Korea Południowa	4,8	Korea Południowa Korea Południowa	4,9
inne kraje	44,3	inne kraje	41,6

budżet państwa

W 2016 r . budżet państwa obejmował wydatki w wysokości 151,40 mld USD w porównaniu z dochodami w wysokości 128,70 mld USD. Powoduje to deficyt budżetowy w wysokości 2,4% PKB . ^[90]
Dług publiczny w 2016 r. wyniósł 260,1 mld USD, czyli 27,9% PKB. ^{[90] [91]} Krajowe obligacje rządowe mają rating BBB− przyznany przez agencję ratingową Standard & Poor’s, a perspektywa jest stabilna (stan na 2018 r.). Dlatego też uważa się, że warto zainwestować w obligacje tego kraju. ^[92]

Wojsko prowadzi szereg korporacji i fundacji, więc rzeczywisty budżet nie jest znany.

infrastruktura

Rozwój gospodarczy Indonezji cierpi z powodu wysokich kosztów transportu, które według szacunków stanowią od 24% do 27% produktu krajowego brutto. Ze względu na te wysokie koszty transportu, cena worka cementu w mniej uprzemysłowionym, odległym regionie może być dziesięciokrotnie wyższa od ceny w przemysłowej metropolii. Rząd stara się przeciwdziałać temu problemowi poprzez program rozbudowy infrastruktury morskiej, mający na celu obniżenie kosztów transportu do mniej niż 20% produktu krajowego brutto. ^[93]

ruch drogowy

Łączna długość wszystkich dróg w kraju w 2011 roku wyniosła 496.607 km, z czego 283.102 km jest utwardzonych. Pomimo znacznych inwestycji w sieć drogową, duża część jest w złym stanie. W rezultacie na drogach dochodzi do wielu poważnych wypadków. W 2013 roku w Indonezji było 15,3 śmiertelnych wypadków drogowych na 100 000 mieszkańców. Dla porównania: w Niemczech w tym samym roku doszło do 4,3 zgonów. W sumie na drogach zginęło 38 000 osób. Liczba samochodów jest wciąż stosunkowo niewielka i wynosi 68 na 1000 mieszkańców. Motocykle i skutery to popularne środki transportu w kraju. ^[94]

ruch lotniczy

Ze względu na jego wielkość i czasami słabą infrastrukturę naziemną, do dużej części Indonezji można dostać się tylko samolotem. ^[95] Po liberalizacji rynku w 1999 r. nastąpił silny wzrost ruchu lotniczego w całej Indonezji, ale kosztem bezpieczeństwa. ^[96] Po serii wypadków z udziałem kilku linii lotniczych Unia Europejska nałożyła ogólnoeuropejski zakaz lądowania na wszystkie indonezyjskie linie lotnicze. ^[95] Trzon tego zakazu istnieje do dziś, jedynie Garuda Indonesia , Airfast Indonesia , Ekspres Transportasi Antarbenua , Indonesia Air Asia ,Citilink , Lion Air i Batik Air są obecnie zwolnione z tego zakazu lądowania (od lutego 2018 r.). ^[97]

Państwowa linia lotnicza Garuda Indonesia została założona w 1950 roku przy wsparciu KLM , który przejął samolot od KNILM (Koninklijke Nederlandsch-Indische Luchtvaart Maatschappij) , który został rozwiązany w 1947 roku .

transport morski

Między większymi wyspami Indonezji promy pasażerskie obsługuje państwowa firma promowa Pelni , która w latach 50. przejęła krajową rolę holenderskiego KPN . Pelni ma monopol na krajowy ruch pasażerski w Indonezji od 1983 roku. Wykorzystywane są m.in. promy serii 1000 , 2000 i 3000 wyprodukowane przez niemiecką stocznię Meyer Werft oraz zaprojektowany tam, ale zbudowany w miejscowej stoczni, typ 500 .

Internet

W 2020 roku 54 procent mieszkańców Indonezji korzystało z internetu. ^[98] Podobnie jak większość innych mediów informacyjnych w Indonezji, Internet jest często używany zbiorowo. Tak jak gazetę czyta średnio sześć osób, dostęp do internetu, komputery czy miejsca w kawiarenkach internetowych są wspólne. ^[99] W porównaniu z innymi krajami Azji Południowo-Wschodniej liczba użytkowników jest stosunkowo niewielka w porównaniu z populacją. Większość użytkowników korzysta z Internetu w warnetach (kafejkach internetowych), tylko 1,1 proc. posiada własny komputer. ^[100] W 2019 roku 48 proc. mieszkańców Indonezji korzystało z internetu . ^[101]

Jednak ważniejsze od samej liczby użytkowników jest ich rozmieszczenie geograficzne. Ogromny zasięg geograficzny Indonezji zawsze niósł ze sobą problemy polityczne i infrastrukturalne. Wzmocniony przez agresywną politykę programistyczną New Order skoncentrowaną na Javiewyspy zewnętrzne (tj. wszystko poza Jawą i Bali, które wynikają głównie z ich potencjału turystycznego z odpowiednią infrastrukturą) są znacznie w tyle pod względem szkół, dróg, linii telefonicznych itp. Rozkład geograficzny kafejek internetowych i internautów nie jest wyjątkiem. Podczas gdy w stolicy Dżakarty przypada jedna kafejka internetowa na każde 20 000 mieszkańców, na Sumatrze, West Nusatenggara (NTB), Sulawesi i Maluku przypada jedna kafejka internetowa na każdy milion mieszkańców. Podobny obraz przedstawia liczba telefonów, podstawowy warunek korzystania z Internetu w celach prywatnych. Średnio na 100 osób przypadają trzy telefony. ^{[102] [103]}Biorąc pod uwagę fakt, że koncentruje się głównie na wyspach Jawa i Bali, sytuacja w NTB i prowincjach położonych dalej na wschód nie jest jeszcze wystarczająco nowoczesna. Z drugiej strony dostęp jest również powiązany z formą wiedzy technicznej, z którą nie wszyscy są zaznajomieni.

Kultura

Kultura indonezyjska (muzyka, literatura, malarstwo) była po raz pierwszy pod wpływem buddyzmu w IX i X wieku, a od XIII wieku coraz częściej przez hinduizm. Inną wysoko rozwiniętą sztuką jest batik , od wieków pochodzący z Indonezji. Bogate wzory z motywami kwiatów i ptaków, spirale i fantazyjne struktury tworzone są przy użyciu skomplikowanych technik. Dziś batik jest produktem eksportowym z Indonezji.

kalendarz, święta

Kalendarz Pawukon jest szczególnie rozpowszechniony na Jawie i Bali .

Kultura jedzenia

Ze względu na dużą liczbę ludów w Indonezji istnieją duże różnice między kulturami poszczególnych regionów. Ryż jest podstawą w większości regionów Indonezji, spożywany do trzech razy dziennie. Tarasy ryżowe przebiegają tam przez cały kraj. Wiele mitów mówi, że ryż jest darem z nieba. Na wschodzie melanezyjska kultura oparta na korzeniach rozciąga się na Indonezję. W XVII wieku maniok sprowadzili do regionu Portugalczycy z Ameryki. Najpierw na Molukach , później maniok przybył także na Jawę. Mocarstwa kolonialne promowały kultywację w celu przeciwdziałania głodowi. ^[104]

literatura

muzyka

Hymn narodowy Indonezja Raya został skomponowany przez Wage Rudolf Soepratman . Klasyczna indonezyjska orkiestra nazywa się gamelan .

teatr

Jawajskie słowo określające wszelkiego rodzaju dramatyczne inscenizacje z udziałem lalek lub ludzkich aktorów to wayang . Najbardziej znana jest gra cieni wayang kulit . Gra z patykami o okrągłym kształcie to wayang golek , a płaskie drewniane lalki to wayang klitik . Bardzo stary dramat wayang beber ze zwojami obrazów prawie zniknął.

Film

Zobacz też

Portal: Indonezja  — przegląd treści Wikipedii związanych z Indonezją

• Lista miast w Indonezji

literatura

• Genia Findeisen: Kobiety w Indonezji – równość płci poprzez demokratyzację? Analiza procesu demokratyzacji z perspektywy kobiet . Johannes Herrmann Verlag, Wettenberg 2008. ISBN 978-3-937983-11-0
• Martin Jankowski : Czytanie Indonezji – Uwagi o literaturze i społeczeństwie. Eseje i rozmowy . Regiospectra Verlag, Berlin 2014, ISBN 978-3-940132-66-6
• Anett Keller: Indonezja 1965ff. Obecność masowego mordu. Czytelnik polityczny. Regiospectra Verlag, Berlin 2015, ISBN 978-3-940132-68-0
• Matti Justus Schindehütte: Religia obywatelska jako odpowiedzialność społeczeństwa - religia jako czynnik polityczny w rozwoju Pancasila Indonezji. Abera, Hamburg 2006. ISBN 978-3-934376-80-9
• Fritz Schulze: Mała historia Indonezji. Od królestw wyspiarskich po współczesne Wielkie Stany . CH Beck, Monachium 2015, ISBN 978-3-406-68152-3 . 
• Franz Magnis-Suseno : Garuda rośnie w siłę. Współczesna Indonezja . Dietz, Bonn 2015, ISBN 978-3-8012-0464-8

linki internetowe

Wikisłownik: Indonezja  - wyjaśnienia znaczenia, pochodzenie słowa, synonimy, tłumaczenia

Commons : Indonezja  - Zbiór obrazów, filmów i plików audio

Wikivoyage: Indonezja  - Przewodnik turystyczny

• Strona Ambasady Indonezji w Berlinie
• Baza publikowanej literatury na temat sytuacji społecznej, politycznej i gospodarczej w Indonezji
• Profil kraju Federalnego Urzędu Statystycznego
• Indonezja – Dossier z CIA World Factbook (angielski, offline)

pozycje

-2118Współrzędne: 2°  S , 118 °  E